FELSEFİK.COM

    Bir saattir dönüp durduğu yataktan nihayet kalkabildi X. Yatağın karşısındaki şilteye oturdu. Bir sigara yaktı, bacaklarını kendine doğru çekti.

Yarım saatir kafasını dayadığı camdan uzaklaştı, tilki uykusundan uyandı. Dışarıya bir göz attı. Otobüs karanlıktı, dışarısı daha karanlık. Siyaha yakın bir yeşildi dışarısı, gökyüzü siyahga yakın lacivert. Uçuruma bakmakj ürpertti içini.
Artık otobüsün sağ tarafından tabelaları görebilmek için bilet almıyordu. Yolları ezberlemişti – otobüsün sağ trafından. Uşak’ta olmalıydı. Yolun yarısı bitmişti. Kulağındaki ses “ ah şu kalbim, nasıl da inandı sana” diye neşeli neşeli şarkı söylüyordu.
Otobüs dağın içinden geçmeye devam ediyordu. Uçurum hala korkunç görünüyordu. Ama bir tarafı hoşlanıyordu bu korku halinden. Bakmaya devam etti. Özgürdü. Uçurumların kıyısından geçecek kadar özgürdü.

Kendime dönüyorum. Yeni bir ben olsa da döndüğüm, ben benimdir nihayetinde. Kendimden gelen her şeyi de içselleştirebilme çabasında muvaffak olmaktayım çoğunlukla.

Sigara yaşamının son demleri olduğunu bildiği halde sabırsızlıkla çakmağını bekler. Sigara, çakmağına tutkuyla bağlıdır. O sigara, çakmağın tükettiği ne ilk

Günler, geceler yaşanmadan geçerken, aklım kalbim Ege’de kaldı. Ege’de İzmir, İzmir’de Karşıyaka, Karşıyaka’da Asker Kaçakları zamanlar…

Yok ben başaramayacağım. Denedim olmuyor kendimi bir türlü hamaset’e kaptıramıyorum. Filistini savunmanın vicdan referansı olduğu yerde kendimi vicdansız adlediyorum. Olmuyor…susuyorum…yeniliyorum…